Η Ραιδεστός, λιμάνι διαφυγής Μικρασιατών προσφύγων, το 1922

*Πρόσφυγες στο λιμάνι της Ραιδεστού περιμένουν τα ατμόπλοια.

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Το λιμάνι της Ραιδεστού στις ακτές της Προποντίδας, αποδείχθηκε σωτήριο στις τρομερής Μικρασιατικής Καταστροφής για χιλιάδες Μικρασιάτες πρόσφυγες της Βιθυνίας και άλλων περιοχών της βόρειας Μικράς Ασίας, που έτρεχαν απελπισμένοι να σωθούν από τις σφαγές. Και η διάσωση αυτών των προσφύγων βρέθηκε στο ενδιαφέρον των διπλωματών που έδρευαν στην Κωνσταντινούπολη, αλλά η λήψη των αποφάσεων σωτηρίας πάντα ήταν καθυστερημένες και πάντα λαμβάνονταν μετά από τις σφαγές.

Στις 13 Σεπτεμβρίου 1922 ξέσπασε η μεγάλη πυρκαγιά στη Σμύρνη, ξεκινώντας από την αρμενική συνοικία. Ήδη από τις 9 Σεπτεμβρίου είχαν μπει στην πόλη οι πρώτοι ιππείς Τούρκοι, και δύο μέρες αργότερα ο Μουσταφά Κεμάλ με το επιτελείο του.

               Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην Σμύρνη, από τους πρώτους που συνέλαβαν με εντολή του Νουρεντίν Πασά, ήταν ο μητροπολίτης Χρυσόστομος, που τον υπέβαλαν σε φρικιαστικά μαρτύρια και εξευτελισμούς και τελικά τον κατακρεούργησαν στις 27 Αυγούστου 1922, εξαφανίζοντας τελικά ό,τι είχε μείνει από το σεπτό σώματα Ιεράρχη. Η είδηση για έγκλημα αυτό  έγινε  γνωστή στην Ελλάδα με καθυστέρηση κάποιων ημερών!!!

               Από την πρώτη μέρα εκείνου του μαύρου Σεπτέμβρη του 1922, οι ειδήσεις έδειχναν τι θα ακολουθήσει. Μεγάλες δυσχέρειες παρουσίαζε η Σμύρνη όπου είχαν συγκεντρωθεί από πολλές μέρες νωρίτερα άνω των 500.000 ελληνικής καταγωγής προσφύγων, που ήθελαν να φύγουν, πάση θυσία, λόγω των σφαγών και να εγκατασταθούν στην Ελλάδα.

               Σημαντικό τότε αποδείχθηκε το λιμάνι της Ραιδεστού. Χιλιάδες πρόσφυγες από τη Βιθυνία, την Προύσα και άλλες περιοχές της βόρειας Μικράς Ασίας, οδοιπορώντας κατέφευγαν στο λιμάνι των Μουδανιών και από εκεί περνούσαν σχετικά εύκολα στο λιμάνι της Ραιδεστού. Υπολογίσθηκε τότε ότι πλέον των 150.000 ατόμων βρήκαν προσωρινό καταφύγιο στη Ραιδεστό και από εκεί πήραν το δρόμο για την ελεύθερη Ελλάδα. Στο λιμάνι των Μουδανιών και της Πανόρμου κατευθύνθηκε και το Γ΄ Σώμα Στρατού, για να περάσει συντεταγμένο στο λιμάνι της Ραιδεστού. Άλλωστε στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Οκτωβρίου 1922 πολλές χιλιάδες ΑνατολικοΘρακιωτών, διατάχθηκαν να εγκαταλείψουν τα πάντα και να φύγουν και αυτοί. Απελπισία παντού… 

               Από την πλευρά της Ελλάδας έγιναν διαβήματα προς τις λεγόμενες συμμαχικές κυβερνήσεις για τη διάσωση των προσφύγων. Κατά την ειδησεογραφία των αρχών Σεπτεμβρίου, όλοι γνώριζαν ότι χωρίς τη βοήθεια των συμμάχων αλλά και της Αμερικής αυτή η σωτηρία θα ήταν δύσκολη. «Η Κυβέρνησις όθεν επικαλείται τα χριστιανικά αισθήματα των Δυνάμεων τούτων και παρακαλεί όπως δοθεί έμπρακτος βοήθεια δια την διάσωσίν και εγκατάστασίν των». Ο υπουργός Εξωτερικών Νικόλαος Καλογερόπουλος πραγματοποίησε σχετικές συνεννοήσεις με τους πρέσβεις της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας και αργότερα έγινε σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό Νικόλαο Τριανταφυλλάκο.

*Εικόνα από το λιμάνι της Σμύρνης

Ένα άλλο πρόβλημα που απασχολούσε την Ελλάδα ήταν η εξασφάλιση σιτάρκειας, το ταχύτερο, ώστε έως τις 20 Σεπτεμβρίου που θα είχε καταφτάσει το μεγαλύτερο μέρος των προσφύγων να υπάρχει ψωμί. Για το λόγο αυτό διατάχθηκε ο απόπλους φορτηγών πλοίων προς την Αλεξανδρούπολη, όπου είχαν συγκεντρωθεί 250 χιλιάδες οκάδες Θρακικού σιταριού, για να το μεταφέρουν στην λεγόμενη Παλαιά Ελλάδα. Επίσης αναμένονταν και άλλα φορτία σιταριού από την Αμερική και άλλες χώρες, που είχαν προαγορασθεί.

               Στην ίδια τη Σμύρνη χιλιάδες πρόσφυγες που είχαν καταφτάσει από το εσωτερικό της Μικράς Ασίας, είχαν καταφύγει στο λιμάνι, περιμένοντας ότι θα έρθουν πλοία, που τους μεταφέρουν μακριά από τον τόπο των σφαγών.

Στην προκυμαία της Σμύρνης γράφονταν αμέτρητα δράματα. Τα συμμαχικά στρατεύματα είχαν ήδη απομακρυνθεί από τη Σμύρνη και τα ελληνικά είχαν φύγει τελευταία, από τη χερσόνησο της Ερυθραίας, όπου υπήρχαν ανυπεράσπιστοι πρόσφυγες. Ο κόσμος είχε μείνει χωρίς προστασία, απέναντι στην τουρκική εκδικητικότητα. Πολλοί  Έλληνες από το εσωτερικό της Μικράς Ασίας, έφευγαν βορειότερα και έφταναν στο μικρό λιμάνι των Μουδανιών. Από εκεί περνούσαν εύκολα στο απέναντι λιμάνι της Ραιδεστού, απ’ όπου διέρχονταν μεγάλα ατμόπλοια που εκτελούσαν δρομολόγια από τον Εύξεινο Πόντο προς τα ελληνικά λιμάνια του Αιγαίου.

Ο ποιητής Σωτήρης Σκίππης  μοιρολογούσε για την τραγική μοίρα της Ελλάδας, 100 χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821.

«‘Ένας αιώνας θυσιών, ηρωισμών, τροπαίων,

Ξανά εσωριάστη κάτου

Κι οι ξένοι απ’ ό,τι Ελληνικό, ό,τι υψηλό κι ωραίον

Γελοκοπούν, σαρκάζονται, μεσ’ στα χαλάσματά του».

               Η πυρκαγιά που έκαψε τη Σμύρνη έκαιγε για μέρες. Η εφημερίδα «Πατρίς» έγραφε:

*Η πυρκαγιά, που κατέστρεψε τη Σμύρνη

               «Η μαρτυρία των Αμερικανών αυτοπτών μαρτύρων θέτει εκτός πάσης αμφιβολίας, ότι η τρομερά πυρκαϊά, ήτις κατέστρεψεν ολόκληρον την Ελληνικήν, την Αρμενικήν και την Ευρωπαϊκήν συνοικίαν της Σμύρνης υπήρξεν εσκεμμένον έργον Τούρκων τακτικών στρατιωτών. Επηκολούθησε τρομερά σφαγή Ελλήνων και Αρμενίων. Κατά τας τελευταίας πληροφορίας αι οδοί είναι εστρωμέναι δια πτωμάτων. Ο αριθμός των σφαγέντων ή καέντων λόγω της πυρκαϊάς δεν δύναται ακόμη να υπολογισθεί ακριβώς αλλά πιστεύεται ότι είναι μέγας».

               Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος έκανε διαβήματα προς τους Ύπατους Αρμοστές των Μεγάλων Δυνάμεων ζητώντας την προστασία των Χριστιανών.

 

Ποιος έχει την ευθύνη για τους πρόσφυγες;

 

               Όταν ξημέρωσε η 13^η Σεπτεμβρίου 1922, οι Αθηναίοι δοκίμασαν μια, έκπληξη. Στις 9.45 π.μ.  ένα αεροπλάνο πετούσε πάνω από την πρωτεύουσα και έριχνε προκηρύξεις. Οι διαβάτες άρχισαν να τις μαζεύουν και να διαβάζουν  και να μαθαίνουν ότι ο στρατός επαναστάτησε, κατευθύνεται προς την Αθήνα και απαιτεί παραίτηση της κυβέρνησης Τριανταφυλλάκου. Τα γεγονότα που ακολούθησαν είναι γνωστά…

Η κατάσταση όμως των διωγμένων προσφύγων παρέμενε σοβαρή. Η απομάκρυνσή τους από τους χώρους των σφαγών και η εγκατάστασή τους σε ασφαλείς περιοχές, παρέμενε το φλέγον ζήτημα. Οι Μεγάλες Δυνάμεις, που υποτίθεται πως ήταν σύμμαχοι της Ελλάδας, αργούσαν να πάρουν αποφάσεις και όλοι ήθελαν να φορτώσουν στην καθημαγμένη Ελλάδα, την ευθύνη για την περίθαλψη τω προσφύγων.

*Ο Ύπατος Αρμοστής των ΗΠΑ, στην Κωνσταντινούπολη, ναύαρχος Μαρκ Μπρίστολ

Στις 13 Σεπτεμβρίου 1922, ο Αμερικανός  Ύπατος Αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη ναύαρχος Μαρκ Μπρίστολ με έκθεσή του προς τον Αναπληρωτή Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, εφιστούσε ένθερμα μάλιστα την προσοχή του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, στην ακραία σοβαρότητα της κατάστασης των προσφύγων στη Σμύρνη και αλλού, αλλά και στη στάση που τηρούσαν οι σύμμαχοι απέναντι στη δεινή κατάσταση, που είχε διαμορφωθεί.

Υπολογίζεται- τόνιζε- ότι συνολικά 300.000 άνθρωποι είναι εντελώς άποροι και κατατρεγμένοι. Η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη , γιατί είναι φθινόπωρο και προσεγγίζει η εποχή των βροχών και του κρύου. «Είναι μάλλον άχρηστο για αυτούς τους ανθρώπους, να επιχειρήσουν να επιστρέψουν στα σπίτια τους, υπογράμμιζε ο Αμερικανός ναύαρχος. Τα χωριά τους έχουν καταστραφεί και θα αντιμετωπίσουν την εχθρότητα του τουρκικού πληθυσμού, ο οποίος γνώρισε καταστροφές από τον ελληνικό στρατό. Όλες οι αναφορές συμφωνούν ότι η επιστροφή των προσφύγων θα ήταν σκέτη δολοφονία».

Στην αναφορά του ο Μπρίστολ, διέβλεπε και κάτι ακόμα. Οι Έλληνες και οι σύμμαχοι-υποστήριζε- φαίνεται να αποφεύγουν την ευθύνη και να υποθέτουν ότι οι Αμερικανοί θα αναλάβουν την κατάσταση. Του ζητήθηκε μάλιστα από τον Βρετανό Ύπατο Αρμοστή, στις 5 Σεπτεμβρίου, να αναλάβει την κατάσταση μέσω των αμερικανικών υπηρεσιών αρωγής. Ο Βρετανός Αρμοστής ποτέ δεν ανέφερε ποια μέτρα ανακούφισης θα λάβουν οι Βρετανοί ή άλλοι σύμμαχοι, αν και ο Μπρίστολ ζητούσε να ενημερωθεί για αυτό το καίριο ζήτημα.

Αντιπρόσωποι του Στρατηγού Βρετανού στρατηγού Χάριγκτον έστειλαν στις 12 Σεπτεμβρίου ανθρώπους για να τον ενημερώσουν, για την απελπιστική κατάσταση των προσφύγων στη Ραιδεστό της Ανατολικής Θράκης που είχαν καταφύγει εκεί από τα Μουδανιά. Ρωτούσαν βασικά, αν θα μπορούσε να τους σταλεί βοήθεια από τις αμερικανικές υπηρεσίες αρωγής!!! Ο ναύαρχος Μπρίστολ απάντησε με ειλικρίνεια, όπως έλεγε, στον εκπρόσωπο του στρατηγού Χάρινγκτον, ότι αντιλαμβάνονταν την υποχρέωση των Ελλήνων και των συμμάχων να αναλάβουν αυτό το έργο. Όταν μάλιστα του είπαν ότι οι Βρετανοί δεν είχαν καμία οργάνωση για αυτόν τον σκοπό, απάντησε, ότι είχε έρθει η ώρα να σχηματιστεί μια τέτοια οργάνωση.

Και κατέληγε ο Μπρίστολ: «Εάν οι αμερικανικές υπηρεσίες αρωγής πρέπει να λάβουν ευρέα μέτρα ανακούφισης στην παρούσα έκτακτη ανάγκη, όπως φαίνεται πιθανό, συνιστώ ειλικρινά στο Υπουργείο να τις βοηθήσει προτρέποντας στις συμμαχικές Κυβερνήσεις να αναλάβουν την ευθύνη τους κατ’ αναλογία, σ’ αυτό το έργο».

Οι μέρες όμως περνούσαν και οι πρόσφυγες από τα ενδότερα της Μικράς Ασίας, που κατέφευγαν στην Προποντίδα για να περάσουν στη Ραιδεστό και από εκεί να φύγουν για την ελεύθερη Ελλάδα, αντιμετώπιζαν συνεχώς διογκούμενα προβλήματα.

*Γονατάς- Πλαστήρας, είσέρχονται στην Αθήνα

Ξεσπά το κίνημα των Γονατά- Πλαστήρα

 

Εν τω μεταξύ η πίκρα της ήττας και των σφαγών, δημιούργησε τις συνθήκες για κίνημα ανατροπής της κυβέρνησης από το στρατό.

Το κίνημα των Γονατά- Πλαστήρα επιβλήθηκε αμέσως. Οι δύο πρωταγωνιστές του κινήματος μπήκαν στην Αθήνα στις 15 Σεπτεμβρίου, αφού στις 14 Σεπτεμβρίου παραιτήθηκε ο βασιλεύς Κωνσταντίνος και το μεσημέρι ορκίσθηκε ο διάδοχος Γεώργιος Β’. Προς στιγμήν οι ραγδαίες εξελίξεις, έκαναν τον κόσμο να ξεχάσει τους πρόσφυγες, αλλά το πρόβλημά τους παρέμενε ακέραιο… Και πείνα και σφαγές και δυστυχία….

Ο Αμερικανός αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών απευθυνόμενος εγγράφως στον πρέσβη των ΗΠΑ στη Μεγάλη Βρετανία Χάρβεϋ στις 15 Σεπτεμβρίου 1922 του γνωστοποιούσε ότι με βάση αναφορές από τον Ναύαρχο Μπρίστολ με ημερομηνία 13 και 14 Σεπτεμβρίου έδειχναν ότι η κατάσταση των προσφύγων στη Σμύρνη και στα λιμάνια της Θάλασσας του Μαρμαρά, είναι πλέον περισσότερο κρίσιμη με 300.000 πρόσφυγες στη Σμύρνη και 40.000 χωρίς φαγητό, στέγη ή ακόμα και νερό στα Μουδανιά, ενώ παρόμοιες συνθήκες αντιμετώπιζαν και όσοι είχαν κατορθώσει να περάσουν στη Ραιδεστό . Τηλεγραφούσε ακόμα ότι ο Βρετανός Ύπατος Αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη του ζήτησε να φροντίσει για την κατάσταση της Σμύρνης μέσω αμερικανικών οργανώσεων αρωγής και απαντώντας σε σχετικό ερώτημα, δεν έδωσε ένδειξη ότι θα ληφθούν μέτρα ανακούφισης από την Ελλάδα ή τους συμμάχους. Ο Άγγλος στρατηγός Χάρινγκτον ρώτησε επίσης εάν η αμερικανική βοήθεια θα φροντίσει τους πρόσφυγες στη Ραιδεστό. Η αγωνία των συμμάχων ήταν να φορτώσει την ευθύνη της περίθαλψης των προσφύγων στους Αμερικανούς.

Ο ναύαρχος Μπρίστολ ενημέρωσε τον στρατηγό Χάρινγκτον, και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ συμφωνούσε πλήρως με τις απόψεις του, ότι θεωρούσε καθήκον των συμμάχων και της Ελλάδας, να αναλάβουν το μερίδιό τους στην ευθύνη που είχαν. Εν τω μεταξύ οι πρόσφυγες σφάζονταν ή κακοποιούνταν…

               Ο Αμερικανικός Ερυθρός Σταυρός και η Near East Relief διέθεσαν σε εκείνη τη φάση  25.000 δολάρια η κάθε οργάνωση χωριστά για προμήθειες και εξοπλισμό έκτακτης ανάγκης που τα διαχειρίζονται στη Σμύρνη οι εκπρόσωποι αυτών των οργανώσεων.

Εν τω μεταξύ απεστάλη στον ναύαρχο Μπρίστολ ενημερωτικό τηλεγράφημα στο οποίο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ξεκαθάριζε ότι μετά από πλήρη διαβούλευση με τον Αμερικανικό Ερυθρό Σταυρό και άλλες φιλανθρωπικές οργανώσεις της Εγγύς Ανατολής σχηματίσθηκε η γνώμη ότι η κατάσταση πέρα ​​από το εύρος και τις δυνατότητες της οποιασδήποτε ιδιωτικής φιλανθρωπικής οργάνωσης, μόνο η κυβερνητική δράση των συμμάχων για τη βοήθεια μεταφοράς προσφύγων, μπορεί να επιφέρει επαρκή ανακούφιση. Αμερικανικές ιδιωτικές οργανώσεις αρωγής ήταν έτοιμες να συνεργαστούν για να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση της άμεσης έκτακτης ανάγκης, εάν αναπτυχθεί και τεθεί αμέσως σε λειτουργία κάποιο σχέδιο για επαρκή ανακούφιση. Η ιδιωτική ανακούφιση πίστευε ότι θα ήταν ανεπαρκές το γεγονός, ακόμη και να επιχειρήσει προσωρινή βελτίωση της κατάστασης εκτός και αν υπάρξει μόνιμη θεραπεία. Όλα τα διαθέσιμα χρήματα θα μπορούσαν να εξαντληθούν στις πρώτες 2 ή 3 εβδομάδες και η κατάσταση θα ήταν εξίσου πιεστική στο τέλος αυτού του χρόνου, εκτός εάν αυτή η διαθεσιμότητα χρημάτων χρησιμοποιούταν για να τεθεί σε εφαρμογή κάποιο ολοκληρωμένο σχέδιο για τη μείωση και την επίλυση του προβλήματος. Η Αμερική, διευκρινίζονταν, ήθελε να βοηθήσει, αλλά αισθάνονταν με σαφήνεια την ευθύνη για τις κυβερνήσεις που διαθέτουν εξοπλισμό, στρατιωτικές και ναυτικές οργανώσεις στο έδαφος, που μπορούν να τεθούν σε λειτουργία.

Και συνέχιζε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ προς τον  Ύπατο Αρμοστή των ΗΠΑ: «Χωρίς να αναλάβετε καμία δέσμευση, το υπουργείο επιθυμεί σε συνεννόηση με τους συμμάχους συναδέλφους σας και τους στρατιωτικούς και ναυτικούς εκπροσώπους τους, να καταρτίσετε και να υποβάλετε αμέσως ένα κοινό και ολοκληρωμένο σχέδιο για την έκτακτη ανάγκη της Σμύρνης».

*Έλληνες θύματα σφαγών στη Σμύρνη το 1922 (Wikipedia)

Οι μέρες περνούσαν, οι διαβουλεύσεις συνεχίζονταν και οι πρόσφυγες σφάζονταν…

               Οι εφημερίδες έγραφαν ότι στις 17 Σεπτέμβριου οι σύμμαχοι Αρμοστές αποφάσισαν  στην Κωνσταντινούπολη να καταρτίσουν επιτροπή από αξιωματικούς, που θα μεταβούν στη Ραιδεστό, την Αδριανούπολη και το Λουλέ Μπουργκάς, για να εξετάσουν την κατάσταση. Στην Ανατολική Θράκη δεν υπήρχαν Τουρκικά στρατεύματα. Στην ύπαιθρο όμως αλώνιζαν συμμορίες ατάκτων Τούρκων, σφάζοντας και ληστεύοντας…

*Η καταραμένη για τη Θράκη Διάσκεψη των Μουδανιών

Στα Μουδανιά, έβαλαν ταφόπλακα στη Θράκη

 

               Στις 19 Σεπτεμβρίου άρχιζε στα Μουδανιά η διάσκεψη των στρατηγών των συμμάχων για να καθορίσει τους όρους της ανακωχής, αλλά στην πραγματικότητα κατέληξε να αποφασίσει τον φοβερό διωγμό όλων των Ελλήνων κατοίκων της Ανατολικής Θράκης μέσα σε 15 μέρες. Η διάσκεψη εκείνη έβαλε την ταφόπλακα στην παρουσία του Ελληνισμού από τα προϊστορικά χρόνια ακόμα…. 

               Οι διπλωματικοί αντιπρόσωποι στην Κωνσταντινούπολη συζητούσαν για την επίλυση του προσφυγικού, ενώ οι δυστυχείς πρόσφυγες ήταν εκτεθειμένοι στην προκυμαία της Σμύρνης και σε άλλα σημεία, στο μαχαίρι του Τούρκου εκδικητή… Πολλοί άλλοι βορειότερα προσπαθούσαν να περάσουν όπως- όπως στη Ραιδεστό, η οποία άρχισε πλέον να κινδυνεύει να περιέλθει στην κυριαρχία των Τούρκων…

Στην Αθήνα, ο νέος υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας Απόστολος Δοξιάδης Βορειοθρακικής καταγωγής, άρχισε να κινείται για το προσφυγικό πρόβλημα. Άρχισε την εντατική συνεργασία του με τους υπηρεσιακούς παράγοντες και συνεργάσθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου με τους αντιπροσώπους των φιλανθρωπικών οργανώσεων της Αμερικής, της Αγγλίας, της Γαλλίας, του Βελγίου, της Ολλανδίας και της Σουηδίας  και του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού για την περίθαλψη των προσφύγων.

Στις 20 Σεπτεμβρίου 1920 ο  Ύπατος Αρμοστής των ΗΠΑ στην Κωνσταντινούπολη ναύαρχος Μπρίστολ ενημέρωνε τον αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών στην Ουάσιγκτον, ότι την προηγούμενη μέρα Αμερικανοί αξιωματούχοι συνομίλησαν με τον Ιταλό και τον Βρετανό  Ύπατο Αρμοστή. Ο Γάλλος Ύπατος Αρμοστής βρίσκονταν στη Σμύρνη. Δεν συνάντησε όμως καμιά ενθάρρυνση για την κατάρτιση κοινού σχεδίου για την έκτακτη ανάγκη διάσωσης και μεταφοράς των προσφύγων της Σμύρνης. Ως εκ τούτου, έλεγε ο Μπρίστολ, έχοντας λάβει πληροφορίες ότι θα μπορούσαν να εκκενωθούν πρόσφυγες από τη Σμύρνη, ζήτησε από τα αντιτορπιλικά των ΗΠΑ να συνδράμουν με κάθε δυνατό τρόπο και ένα άλλο αντιτορπιλικό επρόκειτο να αποσταλεί το συντομότερο δυνατό για να βοηθήσει και αυτό σε αυτό το έργο.

Στην  Υπάτη Αρμοστεία της Ιταλίας, τον  διαβεβαίωσαν ότι οι Ύπατοι Επίτροποι θα συζητούσαν το ζήτημα της έκτακτης ανάγκης της Σμύρνης στη συνάντησή τους το απόγευμα της ίδιας μέρας και εξουσιοδοτήθηκε να μεταφέρει αυτές τις πληροφορίες στον Βρετανό Ύπατο Αρμοστή. Ο Βρετανός, όταν συναντήθηκαν του είπε ότι δεν γνώριζε πως επρόκειτο να γίνει συνάντηση το ίδιο απόγευμα. Ο Ιταλός  Ύπατος Αρμοστής δήλωσε ότι μόλις έλαβε ένα τηλεγράφημα από την κυβέρνησή του, αλλά δεν υπήρχαν οδηγίες και έτσι θα έπρεπε να περιμένει για περαιτέρω οδηγίες. Χάος, ενώ οι Τούρκοι έσφαζαν…

Ο Μπρίστολ τόνιζε στους συνομιλητές του  ότι η ανάγκη για έγκαιρη δράση ήταν επιτακτική και ζήτησε από τους συμμαχικούς Ύπατους Αρμοστές  να τον  ενημερώσουν το συντομότερο δυνατό για την απόφασή τους σχετικά με την εκκένωση των προσφύγων και τον τόπο στον οποίο έπρεπε να εγκατασταθούν, καθώς αυτά ήταν τα πολιτικά ερωτήματα, που μόνο οι σύμμαχοι μπορούσαν να αποφασίσουν και να απαντήσουν. Του ζητούσε μάλιστα να κάνει αυτός μια πρόταση!!! Ο ίδιος ρωτούσε ποια μέτρα θα λάμβαναν οι σύμμαχοι για την ανακούφιση αυτών των προσφύγων και πληροφορήθηκε ότι αυτοί… είχαν την ελπίδα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα προχωρούσαν με τον συνηθισμένο γενναιόδωρο τρόπο τους και θα παρείχαν την απαραίτητη ανακούφιση!!! Ο Μπρίστολ τους απαντούσε ότι οι ΗΠΑ είχαν ήδη δαπανήσει 70.000.000 δολάρια εδώ για τους πρόσφυγες και η κατάσταση χειροτέρευε σταθερά με περισσότερους πρόσφυγες και δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε να αναλαμβάνουμε τέτοιες υποχρεώσεις χωρίς να βλέπουμε αν υπάρχει τέλος σε αυτό το δράμα. Ο Μπρίστολ πάντως έδειχνε σίγουρος ότι θα συνεργάζονταν με τους συμμάχους για να φροντίσουν την κατάσταση, που είχε δημιουργηθεί με το προσφυγικό.

*Η άδικη εκκένωση της Ανατολικής Θράκης και μάλιστα αμαχητί

Η Βρετανική Ύπατη Αρμοστεία ενημέρωσε ότι δεν είχαν ληφθεί οδηγίες και χωρίς τέτοιες οδηγίες δεν θα μπορούσαν να γίνουν ενέργειες. Ο Μπρίστολ επέμενε θα υπενθυμίζει την ουσία της αποστολής διάσωσης των προσφύγων και συζητούσε την κατάσταση. Σε αυτή τη συζήτηση πληροφορήθηκε, ότι ο Έλληνας Πατριάρχης είχε κάνει αίτηση στον Βρετανό Ύπατο Αρμοστή Οράτιο Ράμπολντ να προσφέρει φαγητό σε 50.000 πρόσφυγες στη Ραιδεστό για δέκα ημέρες μέχρι να παρασχεθούν άλλα μέσα ανακούφισης. Ο Ράμπολντ είχε συζητήσει με τους στρατιωτικούς και ναυτικούς διοικητές που δεν είχαν προβλέψει για αυτή τη σίτιση και ενημέρωσε τον Πατριάρχη, ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για αυτούς τους πρόσφυγες στη Ραιδεστό. Είχε ενημερώσει την κυβέρνησή του για τα μέτρα που έλαβε και συνέχισε εξηγώντας στον Μπρίστολ ότι λόγω της μεγάλης οικονομικής επιβάρυνσης που απαιτούνταν από την κυβέρνησή του, δεν μπορούσαν να ασχοληθούν με κανένα τέτοιο ζήτημα παροχής βοήθειας όπου θα χρειάζονταν χρήματα!!!

Η επιτροπή αρωγής του αμερικανικού παραρτήματος συναντήθηκε αυθημερόν με τον Μπρίστολ και αποφάσισαν να συνεχίσουν το έργο της έκτακτης ανακούφισης στη Σμύρνη και να στείλουν μια μονάδα ανακούφισης στη Ραιδεστό για άμεση βοήθεια. Ο Αρμένιος και ο Έλληνας Πατριάρχης επρόκειτο να κληθούν να στείλουν πλοία το συντομότερο δυνατό για την απομάκρυνση των προσφύγων από τη Σμύρνη. Ο Μπρίστολ εξηγούσε ότι τα μέτρα ανακούφισης των Αμερικανών είναι μόνο για την κάλυψη της παρούσας έκτακτης ανάγκης. Αποφασίσθηκε μάλιστα, τα ελληνικά πλοία που δεν μπορούν να μπουν στη Σμύρνη να φορτωθούν πρόσφυγες από ξένα αντιτορπιλικά στη Μυτιλήνη ή σε κάποιο άλλο κοντινό νησί. Πάντως όλοι οι πρόσφυγες που είχαν καταφύγει στα Μουδανιά  είχαν εκκενωθεί.

*Φυγή προσφύγων, όπως- όπως

Ο Μπρίστολ ενημέρωνε την Ουάσιγκτον ότι οι Τούρκοι εξακολουθούσαν να στέλνουν πρόσφυγες στο εσωτερικό της Ανατολίας. Αλλά δεν είχε πληροφορίες για το τι γίνεται με αυτούς τους πρόσφυγες. «Θα προσπαθήσουμε- έλεγε- να παρακολουθήσουμε αυτούς τους πρόσφυγες και να παράσχουμε βοήθεια εάν χρειαστεί. Αργότερα θα υπάρξουν αναμφίβολα αναγκαία έργα ανακούφισης στις περιοχές της Ανατολίας, εκείνες που καταστράφηκαν από τον Ελληνικό Στρατό κατά την υποχώρησή του. Η επιτροπή μας, της οποίας τα μέλη είναι εκπρόσωποι όλων των αμερικανικών θεσμών, συμφωνούν ότι πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα ανακούφισης για την αντιμετώπιση της παρούσας κατάστασης, αλλά με την κατανόηση ότι η Ελλάδα και οι σύμμαχοι θα πρέπει να αναλάβουν όλη τη μελλοντική ευθύνη για την ανακούφιση αυτών των προσφύγων και τελική τακτοποίησή τους. Πιστεύουμε ότι ο αμερικανικός λαός δεν πρέπει να παρακινηθεί να συνεισφέρει χρήματα για να απαλλάξει την Ελλάδα και τους συμμάχους από τις ευθύνες τους. Ωστόσο, θα πρέπει να λάβουμε πλήρη υποστήριξη για την έκτακτη ανακούφιση που πραγματοποιούμε τώρα».

*Η υποχώρηση του Γ΄ Σώματος Στρατού

Ο ναύαρχος Μπρίστολ  Ύπατος Αρμοστής των ΗΠΑ στην Κωνσταντινούπολη ανησυχούσε και έδειχνε συνεχώς ενδιαφέρον για την τύχη των προσφύγων. Στις 22 Σεπτεμβρίου 1922 έστειλε αναφορά  στον Αναπληρωτή Υπουργό Εξωτερικών γνωστοποιώντας ότι ενημερώνει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έγκαιρα, ελεύθερα και ειλικρινά και κυρίως όπως είναι δυνατόν κάτω από τις παρούσες συνεχώς ταχέως μεταβαλλόμενες συνθήκες.

«Συμπάσχω- τόνιζε- με την αγωνία του υπουργείου για ειδήσεις και την επιθυμία να συμμετάσχει η κυβέρνησή μας στην ανακούφιση αυτής της τραγικής κατάστασης. Η κατάσταση αλλάζει τόσο γρήγορα και εντελώς από μέρα σε μέρα, που είναι πρακτικά αδύνατο να δοθεί οποιοδήποτε ολοκληρωμένο σχέδιο ανακούφισης. Έτσι, προσπαθήσαμε να αντιμετωπίσουμε τις καταστάσεις όπως έχουν προκύψει και το κάναμε με μεγάλη επιτυχία. Απλώς αυτή τη στιγμή διαθέτουμε επαρκή καταστήματα βοήθειας για να ανταποκριθούμε στην κατάσταση και η κατάσταση με το αλεύρι στην Κωνσταντινούπολη είναι καλή. Προς το παρόν τα κεφάλαιά μας είναι επαρκή. Λάβαμε πληροφορίες ότι είναι έτοιμοι να υποδεχτούν πρόσφυγες στη Θεσσαλονίκη και την Καβάλα χωρίς περιορισμό στον αριθμό, επίσης πεντακόσιοι ή εξακόσιοι μπορούν να σταλούν σε κάθε ένα από πολλά νησιά στο Αιγαίο Πέλαγος. Η ελληνική κυβέρνηση για να φροντίσει αυτούς τους πρόσφυγες μπορεί να απαιτήσει πρόσθετα κεφάλαια. Αν η Ελλάδα αποστράτευε τον στρατό της, συμπεριλαμβανομένου του στρατού στη Θράκη, θα μπορούσε να αφιερώσει τέτοια πολεμικά έξοδα στα αποστρατευμένα στρατεύματά της και στους πρόσφυγες που δημιουργήθηκαν στην καταστροφική Ανατολία. Εάν η Ελλάδα πρέπει να αποστρατευθεί και να τεθεί σε κατάσταση ειρήνης, θα πρέπει να προτείνω ανεπιφύλακτα να τη βοηθήσουμε με κεφάλαια για να φροντίσει τον αποστρατευμένο στρατό της και τους πρόσφυγές της από την Ανατολία. Αυτό θα σημαίνει ότι η Ελληνική Κυβέρνηση θα μπορούσε να χειριστεί όλες τις εργασίες αρωγής στη χώρα της και οι οργανώσεις αρωγής μας δεν θα συρθούν σε επιχειρήσεις στην Ελλάδα, που θα σήμαιναν μεγάλες δαπάνες χρημάτων και με περισσότερο ή λιγότερο μόνιμες δραστηριότητες».

Επίσης πληροφορούσε την Ουάσιγκτον ότι κεφάλαια συγκεντρώθηκαν σε τοπικό επίπεδο, επιπλέον των κεφαλαίων που παρείχαν η Near East Relief και ο Ερυθρός Σταυρός και άλλα αμερικανικά ιδρύματα. Άλλες εθνικότητες- έλεγε- δεν έχουν οργανώσει κανένα έργο ανακούφισης στη Σμύρνη. Μια άλλη παρόμοια επιτροπή οργανώθηκε και στάλθηκε στα Μουδανιά και στην Προύσα και παρείχε έκτακτη βοήθεια στην απομάκρυνση όλων των προσφύγων. Οι Πατριάρχες Ελλήνων και Αρμενίων έδωσαν σκάφη, οι γαλλικές στρατιωτικές δυνάμεις αποβιβάστηκαν στα Μουδανιά και σκάφη του γαλλικού πολεμικού ναυτικού, παρείχαν βοήθεια για την εκκένωση των προσφύγων.

Άλλη μια επιτροπή στάλθηκε εκείνη τη μέρα στη Ραιδεστό για να παράσχει άμεση ανακούφιση και να εξετάσει την κατάσταση για περαιτέρω ενέργειες. Προτάθηκε τότε  προσωρινά η εκκένωση των προσφύγων από εκεί προς την Καβάλα και τη Θεσσαλονίκη , γιατί η Ανατολική Θράκη μπορούσε να γίνει περιοχή μελλοντικών στρατιωτικών επιχειρήσεων.

«Είδα τον Χαμίτ Μπέη σήμερα- κατέληγε ο Μπρίστολ- και τον προέτρεψα με τον πιο έντονο τρόπο να προστατεύσει τους πρόσφυγες στη Σμύρνη. Κάνω σχέδια για να προστατεύσω τους Αμερικανούς και τα αμερικανικά συμφέροντα στην Κωνσταντινούπολη ενάντια σε τυχόν ανεπιθύμητα ενδεχόμενα». Μόνο που οι Τούρκοι, δεν καταλάβαιναν από αμερικανικές προτροπές. Και έσφαζαν παντού….

*Τα φρικιαστικά μαρτύρια του Ελληνισμού

«Φρικιαστικαί λεπτομέρειαι…»

               Στις 25 Σεπτεμβρίου και ενώ είχε κριθεί οριστικά η τύχη της Θράκης ένα τηλεγράφημα από το Λονδίνο έδινε μια συγκεντρωτικής κατάσταση για τη δραματική θέση των προσφύγων. Ιδού το τηλεγράφημα:

               «Φρικιαστικαί λεπτομέρειαι μεταβιβάζονται εις το Λονδίνον περί των Ελλήνων προσφύγων οίτινες καταφθάνουν εκεί εκ της Μικράς Ασίας. Ο αριθμός των υπερβαίνει το ήμισυ εκατομμύριον. Πεντήκοντα χιλιάδες εξ αυτών αφίχθησαν υπό συνθήκας ανεκδιηγήτους εις την Θεσσαλονίκην πεινώντες και στερούμενοι οιουδήποτε πόρου ζωής. Πώς θα εξελιχθή η κατάστασις κατόπιν της αφίξεως και άλλων προσφύγων εκ Θράκης, τούτο θα αποτελέση ζήτημα το οποίον θα εξετασθή παρ’ όλων των Συμμάχων».

Οι συνομιλίες των διπλωματών στην Κωνσταντινούπολη συνεχίζονταν, χωρίς να επιτυγχάνεται άμεση και αποτελεσματική λύση για τη σωτηρία των προσφύγων της Μικράς Ασίας

Ο Αμερικανός  Ύπατος Αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη ναύαρχος Μπρίστολ πληροφορούσε στις 25 Σεπτεμβρίου 1922 τον Υπουργό Εξωτερικών της πατρίδας του ότι είχε μια συνομιλία με τους συμμάχους συναδέλφους του Ύπατους Αρμοστές το πρωί εκείνης της μέρας, τον Βρετανό Ράμπολντ, τον Ιταλό μαρκήσιο Γκαρόνι και τον Γάλλο στρατηγό Πελλέ. Ο Ράμπολντ τον πληροφόρησε ότι οι Βρετανοί θα έστελναν αμέσως 15 πλοία στη Σμύρνη για να βοηθήσουν στην εκκένωση. Η κυβέρνησή του προσφέρθηκε να εγγράψει στις δαπάνες της 50.000 λίρες στερλίνες, υπό τον όρο ότι… και άλλα έθνη συνεισφέρουν! Επίσης δόθηκαν αμέσως 100.000 φράγκα για να χρησιμοποιηθούν από τον Ύπατο Αρμοστή της Κοινωνίας των Εθνών για τους Πρόσφυγες Νάνσεν για άμεση ανακούφιση. Οι Βρετανοί, οι Γάλλοι και οι Ιταλοί δεν έχουν κεφάλαια στην Κωνσταντινούπολη στη διάθεσή τους για άμεση ανακούφιση. Ο Γκαρόνι και ο Πελλέ  θεώρησαν… ότι είχαν παρασχεθεί αρκετά πλοία για λόγους εκκένωσης και δεν σκέφτονται να στείλουν κανένα πλοίο. Δήλωσαν ακόμα, ότι θα… ζητούσαν από τις κυβερνήσεις τους κεφάλαια για την παροχή τροφών έκτακτης ανάγκης λόγω της εκκένωσης. Ενημέρωσε ο Αμερικανός ναύαρχος τους συναδέλφους μου ότι οι ανθρωπιστικές οργανώσεις των ΗΠΑ είχαν ναυλώσει δύο πλοία για να βοηθήσουν στην εκκένωση ενώ αμερικανικά εμπορικά πλοία εκτρέπονταν στη Σμύρνη για τον ίδιο σκοπό και σκέφτονταν να αποκτήσουμε άλλα πλοία για να βοηθήσουν στην εκκένωση. Τους ενημέρωσε ακόμα ότι διέθεταν μια Επιτροπή Αρωγής σε Καταστροφές στη Σμύρνη, που αντιπροσώπευε όλες τις αμερικανικές οργανώσεις αρωγής σε αυτό το μέρος του κόσμου και παρείχαν άμεση βοήθεια με τη μορφή σιτηρεσίων έκτακτης ανάγκης και την εξασφάλιση πλοίων για εκκένωση και ότι τότε είχαν δυνατότητα προσφοράς 20.000 σιτηρεσίων ημερησίως στη Σμύρνη. Δήλωσε ότι είχαν κεφάλαια από τις ιδιωτικές οργανώσεις παροχής βοήθειας για να βοηθήσουν σε αυτό το έργο, αλλά δεν θεώρησε απαραίτητο να τους δώσει λεπτομερείς πληροφορίες για τα διαθέσιμα κεφάλαια, προφανώς γιατί έβλεπε την απροθυμία τους. Ωστόσο ενημέρωσε τον Ράμπολντ ότι έλαβε ένα τηλεγράφημα το οποίο έδειχνε ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε διαθέσει κεφάλαια για λόγους ανακούφισης. Τον ενημέρωσε επίσης ότι μέσω της επιρροής που ασκούσε η κυβέρνηση της Ουάσιγκτον, 10 ελληνικά σκάφη βρίσκονταν στη Σμύρνη με άδεια των Τούρκικών αρχών και ασχολούνταν με την εκκένωση των προσφύγων όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Προκειμένου να επισπευσθεί η εκκένωση, αυτοί οι πρόσφυγες μεταφέρονταν στη Μυτιλήνη, καθώς και τα αντιτορπιλικά των ΗΠΑ βοηθούσαν σε αυτή την εκκένωση. Επισήμανα την ανάγκη άμεσης δράσης για την εκκένωση αυτών των προσφύγων από τη Σμύρνη πριν από το χρονικό όριο της 1ης Οκτωβρίου που ορίστηκε από τις Τουρκικές εθνικιστικές αρχές, μετά το οποίο δεν θα μπορούσε να εκκενωθεί κανένας πρόσφυγας. Εξήγησε επίσης στον Ράμπολντ, ότι είχε λάβει ανεπίσημες πληροφορίες ότι η ελληνική κυβέρνηση θα δεχόταν πρόσφυγες στη Θεσσαλονίκη και την Καβάλα χωρίς περιορισμό και περιορισμένο αριθμό σε πολλά νησιά του Αιγαίου Πελάγους και ότι αυτή τη στιγμή υπήρχαν 80.000 πρόσφυγες στο νησί της Μυτιλήνης, που έπρεπε να μεταφερθούν στη Θεσσαλονίκη και στην Καβάλα ή σε άλλα ελληνικά λιμάνια.

Οι Αμερικανοί είχαν δώσει εντολή στους ναυτικούς τους εκπροσώπους στη Σμύρνη να προσεγγίσουν τις Τουρκικές εθνικιστικές αρχές και να λάβουν άδεια για παράταση του χρόνου εκκένωσης των προσφύγων πέραν της 1ης Οκτωβρίου. Ο Ράμπολντ ανέλαβε να δώσει τις απαραίτητες οδηγίες στα βρετανικά πλοία. Ο Μπρίστολ εξήγησε ότι οι Αμερικανοί έστελναν ψωμί και αλεύρι στη Σμύρνη, τη Ραιδεστό και τη Μυτιλήνη και επεσήμανε τη δυσκολία ψησίματος ψωμιού σε αυτά τα μέρη και συνεπώς την αναγκαιότητα αποστολής έτοιμου ψωμιού. Και κάτι σημαντικό. Συμφωνήθηκε με βάση την πιθανότητα  η Ανατολική Θράκη να επιστραφεί στην Τουρκία, να εκκενωθούν και οι Έλληνες πρόσφυγες που είχαν καταφύγει στη Σηλυβρία, στην Ηράκλεια και στη Ραιδεστό.

Συμφωνήθηκε από τους Ύπατους Αρμοστές των συμμάχων, ότι το ζήτημα της αναγκαίας ανακούφισης και διάθεσης των προσφύγων στην Ελλάδα, θα πρέπει να διεκπεραιωθεί από την ελληνική κυβέρνηση και άλλα ενδιαφερόμενα έθνη. Ο Ράμπολντ τους ενημέρωσε ότι τα κεφάλαια για τις εργασίες ανακούφισης θα έπρεπε πιθανώς να παρασχεθούν από την Αγγλία και την Αμερική, δηλώνοντας ότι δεν θα μπορούσαν να περιμένουν καμία βοήθεια από την Ιταλία και τη Γαλλία!!!

Οι αποφάσεις αυτές επρόκειτο να κοινοποιηθούν στον πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα για ενημέρωσή του και να δοθούν οι απαραίτητες οδηγίες στο Αμερικανικό Ναυτικό απόσπασμα και τις οργανώσεις αρωγής, να συνεχίσουν τις δραστηριότητές τους.

Στις 25 Σεπτεμβρίου τέλος πραγματοποιήθηκε και μια συνεδρίαση της Επιτροπής Αρωγής σε Καταστροφές στην Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Κωνσταντινούπολη για να συντονισθούν όλες οι εργασίες παροχής βοήθειας. Μέχρι τότε οι συνεισφορές από διαφορετικές ενώσεις ανέρχονταν σε 85.000 δολάρια.

Τελικά, όπως έγραψαν οι εφημερίδες, από την Σμύρνη εκκενώθηκαν 180.000 πρόσφυγες όλων των εθνικοτήτων. Από αυτούς τους 150.000 τους μετέφεραν Αμερικανοί και Άγγλοι. Αγγλικό πολεμικό πλοίο επέβλεπε την επιβίβαση, 30.000 έως 40.000 ατόμων, ημερησίως. Πολλές χιλιάδες είχαν παραμείνει στη Μικρά Ασία και ανταλλάχτηκαν το 1923, βάσει της συνθήκης της Λωζάνης. Έτσι μέσα στις στάχτες, τα δάκρυα και το αίμα των σφαγμένων, τερματίστηκε με τον πλέον οδυνηρό τρόπο, η παρουσία του Ελληνισμού στην Ιωνία και στην Ανατολική Θράκη.

 

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης 

 

ΠΗΓΕΣ

*Εθνικά Αρχεία των ΗΠΑ (https://history.state.gov/historicaldocuments/frus1922v02/d334)

*Αρχείο εφημερίδας «Πατρίς» Αθηνών, "Φως" Θεσσαλονίκης, Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων

  

1878: Η ξεχασμένη υγειονομική κρίση της Κωνσταντινούπολης

*Η Κωνσταντινούπολη

 

*Τύφος και ευλογιά

*Νεκρά ζώα στη θάλασσα

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

               Ο Μάρτης του 1878 στην Κωνσταντινούπολη δεν μύριζε άνοιξη. Η θαλάσσια αύρα του Βοσπόρου, δεν έφερνε το δροσερό χάδι, αλλά απαίσιες οσμές. Το αεράκι ψηλά στους μιναρέδες, δεν ήταν όπως παλιά. Τα κύματα δεν λαμπύριζαν από τις ακτίνες του ήλιου. Επάνω τους κολυμπούσε ο θάνατος. Στα σοκάκια, οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν κατηφείς. Η πόλη των πόλεων, η Βασιλεύουσα, αντιμετώπιζε βαρύτατη υγειονομική κρίση.

               Η Τουρκία, βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο. Ηττημένη στον ρωσοτουρκικό πόλεμο, είχε υποχρεωθεί να υπογράψει την ταπεινωτική συνθήκη του Αγίου Στεφάνου και αναζητούσε διεθνή στηρίγματα, για να σώσει την πρωτεύουσα της από την κάθοδο των Ρώσων του Τσάρου Αλέξανδρου Α’, που η διάβασή τους από τον Αίμο δημιούργησε χιλιάδες Τούρκων προσφύγων, οι οποίοι κατέφευγαν με κάθε μέσο στη Κωνσταντινούπολη. 

Οι Τούρκοι της Αδριανούπολης και της Βόρειας Θράκης, προσπαθούσαν να φύγουν όπως- όπως από το 1877. Προορισμός η πρωτεύουσα. Στην ελληνική εφημερίδα «Νεολόγος» της Κωνσταντινούπολης, του Ιανουαρίου 1878, υπάρχουν πολλές ανταποκρίσεις από την Αδριανούπολη, που μιλούν για σύγχυση και αταξία, ενόψει της καθόδου των Ρώσων. Μέσα στην Αδριανούπολη κατέφυγαν χιλιάδες πρόσφυγες, ανάμεσα στους οποίους 4.460 στρατιωτικοί (ασθενείς ή τραυματίες).

          Το κρύο ήταν δριμύτατο και το θερμόμετρο έδειχνε 10 βαθμούς της κλίμακας Ρεωμύρου κάτω του μηδενός. Υπάρχουν στον Τύπο περιγραφές για νεαρή μητέρα που κρατούσε στην αγκαλιά της το νεκρό βρέφος της, το οποίο είχε χάσει τη ζωή του εξαιτίας του κρύου. Μια άλλη τουρκάλα γέννησε μέσα σε ένα βαγόνι. Ακόμα και μαστιγώσεις πολιτών για ασήμαντες αφορμές από Βούλγαρους που διορίσθηκαν από τους Ρώσους ως αστυνομικοί μετά την κατάληψη της Ανατολικής Θράκης, αναφέρθηκαν.

          Ρακένδυτοι πρόσφυγες έφταναν από τη Φιλιππούπολη μέσα σε ανοιχτά βαγόνια αφού ταξίδευαν μέσα στο ψύχος επί 26 ώρες και είχαν αναμείνει τις αμαξοστοιχίες άλλες 48 ώρες για να τους παραλάβουν.

Η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου 1878, ρωσική μαχαιριά στα μη Σλαβικά έθνη της Χερσονήσου του Αίμου

*Λαϊκή λιθογραφία, με τον Ιγνάτιεφ να αναγγέλει στη Μεγάλο Δούκα Νικόλαο την υπογραφή της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου (Γεννάδειος Βιβλιοθήκη)

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

Η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου του 1878, είναι μια από τις πλέον βραχύβιες συνθήκες, αλλά τα απόνερά της ταλαιπώρησαν για δεκάδες χρόνια τα κράτη και τους λαούς της Χερσονήσου του Αίμου, διότι γιγάντωσε τον εθνικισμό, την εκδικητικότητα και τον αδηφάγο μεγαλοϊδεατισμό των Βουλγάρων, παρά την γρήγορη κατάργησή της από το  Συνεδρία του Βερολίνου.

Αυτή η τραυματική συνθήκη ήταν αποτέλεσμα του Ρωσοτουρκικού πολέμου, που κατέληξε με ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τη δεύτερη μετά το 1829. Ο πόλεμος αυτός άρχισε το 1877, φούντωσε όλες τις ελπίδες των αλύτρωτων εθνών, ότι πλησιάζει η στιγμή της απελευθέρωσής τους από τον Τουρκικό ζυγό. Όλοι πίστευαν τις ψευδοπροφητείες για το «ξανθόν γένος» και όλοι- πλην των Βουλγάρων- απογοητεύθηκαν όταν οι Χριστιανοί Ρώσοι, έδειξαν αμέσως τις προτιμήσεις τους προς τους Βουλγάρους, που τους καθιστούσαν «χωροφύλακες» της περιοχής, αγνοώντας τους άλλους ομόδοξους λαούς. 

               Η νίκη των Ρώσων και η προέλασή τους προς την Κωνσταντινούπολη ανάγκασε τους Τούρκους να συμφωνήσουν  αρχικά σε ανακωχή η οποία υπογράφηκε στην Αδριανούπολη, στις 19 Ιανουαρίου. Τελικά, μετά από παρεμβάσεις της Αγγλίας και της Αυστρουγγαρίας, οι Ρώσοι ανέστειλαν την είσοδό τους στην Κωνσταντινούπολη και δέχτηκαν να υπογράψουν με τους Τούρκους τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, στο γνωστό προάστιο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με τη συνθήκη αυτή η Τουρκία αναγνώριζε την ανεξαρτησία της Σερβίας, του Μαυροβουνίου και της Ρουμανίας. Σημαντικό όμως σημείο της συνθήκης ήταν ότι η Τουρκία εξαναγκάσθηκε να κάνει εδαφικές παραχωρήσεις και να δεχθεί την ίδρυση αυτόνομης, φόρου υποτελούς ηγεμονίας της Βουλγαρίας, με σύνορα, που έφταναν από τη Μαύρη έως την Αδριατική Θάλασσα και το Αρχιπέλαγος του Αιγαίου!!! Η επικράτειά της συνολικής έκτασης 163.000 τετρ. χλμ. άρχιζε από τη Μήδεια, 60 μίλια από την Κωνσταντινούπολη, περιλάμβανε το Λουλέ Μπουργκάς (Αρκαδιούπολη) προχωρούσε βόρεια της Αδριανούπολης που την άφηναν στους Τούρκους και από εκεί κατέβαινε νότια έως το Δεδέαγατς (Αλεξανδρούπολη) και συνέχιζε αφήνοντας στην Τουρκία τη Χαλκιδική και την πόλη της Θεσσαλονίκης . Από εκεί προχωρούσαν τα βουλγαρικά σύνορα νότια της Καστοριάς και έφταναν έως 50 μίλια από την Αδριατική, περιλαμβάνοντας το Μοναστήρι, την Αχρίδα και τα Σκόπια!!! Οι Ρώσοι παραχώρησαν την Δοβρουτσά στους Ρουμάνους, αλλά κράτησαν για τον εαυτό τους τη Βεσσαραβία. Η υπογραφή της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου προκάλεσε μεγάλο ερεθισμό της κοινής γνώμη της Ελλάδας.

Ο Χαρίλαος Τρικούπης προς τον Αλέξανδρο Μπάτενμπεργκ, για τη Θράκη

*Αριστερά ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας Χαρίλαος Τρικούπης και δεξιά ο Ηγεμών της Βουλγαρίας πρίγκιπας Αλέξανδρος Μπάτεμπεργκ

*Ο  Ελληνισμός, δεν θα δεχτεί 

να διακόψει 

την εδαφική  συνέχεια 

με τη Θράκη

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Βαθειά στη σκέψη του Χαρίλαου Τρικούπη και όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών και όταν ήταν πρωθυπουργός, ήταν ριζωμένη η μέριμνα για τον αλύτρωτο Ελληνισμό, που ζούσε στη σκλαβιά, κάτω από την εξουσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά από τις άλλες ανιστόρητες βλέψεις των Βουλγάρων. Η Χερσόνησος του Αίμου, στα τέλη του 19^ου αιώνα ζούσε τόσο με τις συνέπειες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, όσο και με τις προσδοκίες των λαών που ασφυκτιούσαν κάτω από την σουλτανική επιβολή. 

               Η στρατηγική αντίληψη του Χαρίλαου Τρικούπη για το μέλλον της Θράκης, αφορούσε την αναγκαία ύπαρξη της εδαφικής συνέχειας με τη Μακεδονία. Και αυτήν άποψη την είπε ξεκάθαρα και κοφτά στον ηγεμόνα της Βουλγαρίας πρίγκιπα Αλέξανδρο Μπάτενμπεργκ, που επισκέφθηκε την Αθήνα το 1883. Επρόκειτο για τον πρώτος ηγεμόνα της Βουλγαρίας (1879 - 1886).

Ο Αλέξανδρος, που γεννήθηκε στη Βερόνα της Ιταλίας, γνωστός και με το χαϊδευτικό «Σάντρο» ήταν ο δευτερότοκος γιος του Αλέξανδρου της Έσσης και της Ιουλίας φον Χάουκε. Η μητέρα του ήταν κυρία των τιμών της Τσαρίνας και εκεί τη γνώρισε ο πατέρας του, Αλέξανδρος. Ο γάμος του πατέρα του ήταν μοργανατικός. Στην Ιουλία και στα παιδιά της απονεμήθηκε ο τίτλος των πριγκίπων του Μπάτενμπεργκ, από τη ονομασία  μιας παραδοσιακής κατοικίας των μεγάλων δουκών της  Έσσης. Ο πατέρας του ανήκε στον Οίκο της Έσσης-Ντάρμστατ και έγινε ιδρυτής του κλάδου του Μπάτενμπεργκ, που αργότερα μετονομάστηκε σε Οίκο των Μαουντμπάτεν. Το 1878, μετά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο και τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, ακολούθησε το συνέδριο του Βερολίνου. Τότε οριστικοποιήθηκε η δημιουργία αυτόνομης Βουλγαρικής Ηγεμονίας που περιλάμβανε τη χώρα μεταξύ του ποταμού Δούναβη και της οροσειράς του Αίμου. Στη Βουλγαρική Ηγεμονία τοποθετήθηκε τον Απρίλιο του 1879, Ηγεμόνας ο Αλέξανδρος Μπάτενμπεργκ, ηλικίας 22 ετών, Αυστριακός, συγγενής της τσαρικής οικογένειας, προσκείμενος προς την ρωσική πανσλαβιστική πολιτική.

Η περιοχή στα νότια της οροσειράς του Αίμου έως την οροσειρά της Ροδόπης αποτέλεσε αυτόνομη επαρχία με την ονομασία «Ανατολική Ρωμυλία» με την πολιτική και στρατιωτική επικυριαρχία του Σουλτάνου. Το 1885 έγινε η βίαιη προσάρτησή της στην Βουλγαρική επικράτεια, την οποία αποδέχθηκε ο Αλέξανδρος Μπάτεμπεργκ. Έτσι ενοποιήθηκε με το Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας επίσης υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και συνέχισε να είναι de jure Οθωμανική επαρχία, μέχρι το 1908, οπότε η Βουλγαρία ανακηρύχτηκε ανεξάρτητη.

Μια λαιμητόμος, που δεν λειτούργησε κανονικά το 1865 και αναστάτωσε την Αθήνα!!!

*Ο Λόφος των Νυμφών, συνήθης τόπος εκτελέσεων

 

 

*Δραματική εκτέλεση καταδίκου,

δίπλα στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

*Αναζήτηση κατσίβελων στη Θράκη

για να τους κάνουν δήμιους, το 1843

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

               Μια καρατόμηση ενός καταδίκου του 1865 με λαιμητόμο, στην οποία σημειώθηκαν αλλεπάλληλες αστοχίες, με κορυφαία την αποτυχία της αποκοπής της κεφαλής του δολοφόνου, αναστάτωσαν τότε την Αθήνα και έγειραν, διάφορα ηθικά διλήμματα.

               Επρόκειτο για την εκτέλεση του Θωμά Ρω… ο οποίος είχε καταδικασθεί, γιατί δύο χρόνια νωρίτερα, είχε δολοφονήσει με ειδεχθή τρόπο τον Εμμανουήλ Λύτρο, γραμματέα της διοικητικής αστυνομίας Αθηνών και Πειραιώς. Ο Θωμάς Ρω… με καταγωγή από την Ιθάκη, είχε καταδικασθεί από το Κακουργιοδικείο της Χαλκίδας εις θάνατον. Την εποχή εκείνη, ίσχυε η χρήση λαιμητόμου για την εκτέλεση των λεγόμενων κεφαλικών ποινών.

Η λαιμητόμος ή γκιλοτίνα ή γκιγιοτίνα πήρε το όνοµά της από τον γάλλο γιατρό και βουλευτή Ζοζέφ Γκιγιοτέν, ο οποίος στα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης θέλησε να ανακαλύψει έναν λιγότερο οδυνηρό τρόπο για την τιμωρία των πολιτικών αντιπάλων από εκείνον της αγχόνης ή τον αποκεφαλισµό με ξίφος.

Στην Ελλάδα, η λαιμητόμος είχε συνδυασθεί με το καθεστώς της Βαυαροκρατίας και είχε καταστεί μισητό όργανο της εξουσίας. Χρησιμοποιήθηκε, ως τις αρχές του 20ού αιώνα. Υπήρχε λαιμητόμος και στις φυλακές του Παλαμηδιού, στο Ναύπλιο. Με γκιλοτίνα εκτελέστηκε ο δολοφόνος του Πρωθυπουργού Θεόδωρου Δηλιγιάννη, ο Κώστας Γερακάρης, το 1906.

Μία λαιμητόμος σώζεται σήμερα στο Εγκληματολογικό Μουσείο του Πανεπιστημίου Αθηνών.

*Η είδηση της καρατόμησης στην "Αυγή" του 1865

Οι Έλληνες πένθησαν τον δολοφονηθέντα πρόεδρο των ΗΠΑ Αβραάμ Λίνκολν

*Η δολοφονία του Αβραάμ Λίνκολν σε αμερικανική λαϊκή λιθογραφία εποχής

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Οι Έλληνες πένθησαν ειλικρινά τον δολοφονηθέντα Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Αβραάμ Λίνκολν, στις 14 Απριλίου 1865. Η είδηση της δολοφονίας του έγινε γνωστή στην Αθήνα, από τις εφημερίδες της εποχής, τρείς μέρες αργότερα.

Ο Αβραάμ Λίνκολν γεννήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου σε ένα χωριό του Κεντάκι. Σπούδασε νομικά και ήταν δικηγόρος. Εξελέγη ως ο 16ος Πρόεδρος των ΗΠΑ από το 1861 έως την δολοφονία του τον Απρίλιο του 1865. Ήταν ο πρώτος Πρόεδρος, που προέρχονταν από το κόμμα των ρεπουμπλικανών. Άσκησε μετριοπαθή πολιτική σε καιρούς δύσκολους για τους Αμερικανούς, που είχαν επιδοθεί σε εμφύλιο πόλεμο από το 1861 έως το 186. Οι Νότιοι κατά των Βορείων. Με την πολιτική του επέτυχε να διατηρήσει την Ένωση με δικαιοσύνη νικώντας τους εξεγερμένους του Αμερικανικού Νότου, που ήθελαν να διατηρηθεί η σκλαβιά των μαύρων, ενώ μέγιστης σημασίας πολιτική του πράξη, υπήρξε  η περίφημη Διακήρυξη Χειραφέτησης του 1865 με την οποία καταπολέμησε τη δουλεία στις ΗΠΑ, που αφορούσε τους μαύρους των ΗΠΑ. Επρόκειτο για την ψήφιση της 13ης τροπολογίας του Αμερικανικού Συντάγματος (1 Φεβρουαρίου 1865), με την οποία καταργήθηκε και επίσημα η δουλεία.

Η δολοφονία του έγινε τη Μεγάλη Παρασκευή,  στις 14 Απριλίου 1865, ενώ βρισκόταν στο θεωρείο του Θεάτρου Φορντ της Ουάσιγκτον. Ο δολοφόνος του, Τζον Γουίλκς Μπουθ, ηθοποιός και φανατικός υποστηρικτής των Νοτίων, τον πυροβόλησε στο κεφάλι, αναφωνώντας στα λατινικά «Sic semper tyrannis!», δηλαδή «Έτσι πάντα στους τυράννους!». Ο Λίνκολν μεταφέρθηκε σε γειτονικό σπίτι σε κωματώδη κατάσταση, όπου και εξέπνευσε νωρίς το πρωί της επόμενη μέρας 15ης Απριλίου. Ο δολοφόνος του κυνηγήθηκε από τις ομοσπονδιακές αστυνομικές υπηρεσίες και εγκλωβίστηκε  σε έναν αχυρώνα στη Βιρτζίνια όπου πολιορκήθηκε και μετά από 12 μέρες, τραυματίστηκε από τους διώκτες του, πεθαίνοντας λίγο αργότερα. Όπως αποδείχθηκε, ήταν μέλος κάποιας σπείρας φανατικών.

Κατά την ελληνική εφημερίδα «Κλειώ» που εξεδίδετο στην Τεργέστη (αρ, φύλλου 202) «ο δολοφόνος του δυστυχούς Λίνκολν έλαβε τα επίχειρα της βδελυράς κακουργίας του, ουχί μεν υποστάς τον δι’ αγχόνης αισχρόν θάνατον, αλλά φονευθείς εν τινι συμπλοκή προς τους καταδιώκοντας αυτόν χωροφύλακας».

Η εθελοντική δράση του καπετάν Κρομμύδα στους Βαλκανικούς Πολέμους

*Ο Σπύρος Μήτσης ή καπετάν Κρομμύδας

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

               Στους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους, πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν η γενναιότητα και η μαχητικότητα των στρατευμένων, η διοικητική ικανότητα των αξιωματικών όλων των βαθμών και ο ασίγαστος πατριωτισμός όλων και η πίστη στον αγώνα τους, που οδήγησαν την Ελλάδα, στο διπλασιασμό του εδάφους της και στο διπλασιασμό του πληθυσμού της. Μέσα σ’ αυτές τις αρετές, αναδείχθηκε και το πνεύμα του πατριωτικού εθελοντισμού, ο οποίος πρόσφερε στο αγωνιζόμενο έθνος σημαντικές δυνάμεις.

               Το φαινόμενο του πατριωτικού εθελοντισμού, συνήθως παραβλέπεται, αν και η προσφορά του υπήρξε μεγίστη για την κατάκτηση της τελικής νίκης. Εθελοντές τότε, από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, όπου ανθούσε Ελληνισμός, όπως από την Αμερική, από τη σκλαβωμένη Κύπρο, από την Αίγυπτο κ.λπ. αλλά και από τα μέρη του αλύτρωτου Ελληνισμού, που προσδοκούσε εναγωνίως να απελευθερωθεί, έσπευσαν να παράσχουν κάθε είδους βοήθεια στην αγωνιζόμενη Ελλάδα. Μια πτυχή αυτού φαινομένου ήταν και τα εθελοντικά ανταρτικά σώματα, που σχηματίσθηκαν επιτόπου και στήριξαν τις ένοπλες δυνάμεις.

               Ειδικά στην Ήπειρο ήταν τόσο μεγάλη η βοήθεια των εθελοντών, που ο στρατός δημιούργησε το Μικτό Στράτευμα Ηπείρου (ΜΣΗ) στο οποίο υπήγαγε όλες τις εθελοντικές ομάδες ιδιωτών που προσήλθαν αυτοβούλως να πολεμήσουν, κατά την εφημερίδα «Εμπρός» (28 Νοεμβρίου 1912). Επικεφαλής τους είχε τοποθετηθεί ο απόγονος των Μποτσαραίων του Σουλίου μόνιμος αξιωματικός Δημήτριος Νώτη Μπότσαρης.

               Το ΜΣΗ κάτω από δυσμενέστατες καιρικές συνθήκες πήρε μέρος σε διάφορες μάχες και συνετέλεσε στην εκκαθάριση της Ηπείρου από σώματα Αλβανοτσάμηδων, που καταδυνάστευαν τον εγχώριο πληθυσμό. Ο Μπότσαρης είχε την ατυχία να τραυματισθεί σοβαρά στη φτέρνα, να κακοφορμίσει το τραύμα του από τις συνεχείας πορείες και να αναγκασθεί να μεταβεί στην Άρτα για να χειρουργηθεί. Στη θέση του τοποθετήθηκε ο αντισυνταγματάρχης Μηχανικού Χρήστος (ή Κίτσος) Μαλάμος και αυτός απόγονος Σουλιωτών.

1913: Όταν οι Βούλγαροι πήραν την Αδριανούπολη. Μαρτυρίες αυτοπτών

*Το Σερβικό Ιππικό εισέρχεται στον Αδριανούπολη, από τα δυτικά.

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

 

           Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-1913 υπήρξαν μέγιστο πολιτικοστρατιωτικό γεγονός, που οδήγησε σε μεγάλες γεωστρατηγικές ανακατατάξεις στη Χερσόνησο του Αίμου. Η σημασία έγκειται στο γεγονός ότι Χριστιανικά νεόκοπα κράτη συνασπίσθηκαν εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και απέσπασαν εδάφη της. Η Θράκη και η Μακεδονία βρέθηκαν τότε στο επίκεντρο των πολεμικών γεγονότων.

               Μια από τις σημαντικότερες μάχες, έγινε για την κατάληψη της Αδριανούπολης μετά από πολιορκία πέντε μηνών και έθρεψε τα όνειρα των Βουλγάρων ότι μπορεί να μπούνε και στην Κωνσταντινούπολη!!!

Οι Βούλγαροι κήρυξαν τον πόλεμο κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στις 4 Οκτωβρίου 1912. Σύμμαχοί τους ήταν οι Έλληνες, οι Σέρβοι και οι Μαυροβούνιοι. Η πρώτη εύκολη επιτυχία για τα βουλγαρικά στρατεύματα, ήταν η κατάληψη του Μουσταφά Πασά (σήμερα Σβίλεγκραντ), γιατί οι Τούρκοι το εγκατέλειψαν, μετά από μάχη, υποχωρώντας.

            Στην περιοχή των Σαράντα Εκκλησιών έγιναν πολύνεκρες μάχες. Επικεφαλής των Βουλγαρικών δυνάμεων ήταν ο στρατηγός Δημήτριεφ. Οι Σαράντα Εκκλησίες καταλήφθηκαν μετά από πείσμονες μάχες στις 11 Οκτωβρίου 1912, ενώ ο τουρκικός στρατός υποχωρούσε προς τη Βιζύη. Οι Βούλγαροι απωθώντας τους Τούρκους, προέλασαν κατά μήκος των δύο οχθών του Έβρου και μαχόμενοι ακόμα και σώμα με σώμα με τις εφ’ όπλου λόγχες τους έφτασαν  μπροστά στις πρώτες οχυρώσεις της Αδριανούπολης. Από τις πρώτες περιμετρικές οχυρές τοποθεσίες, που κατέλαβαν οι Βούλγαροι, ήταν το Τσιρμέν (σήμερα Ορμένιο) και έτσι προωθήθηκαν ως τις όχθες του ποταμού Άρδα. Μαζί τους πολεμούσαν και συμμαχικά Σερβικά στρατεύματα υπό τον στρατηγό Στεπάν Στεπάνοβιτς. Οι Βούλγαροι προωθούσαν τις θέσεις τους πιέζοντας προς την κατεύθυνση της Αδριανούπολης. Έτσι κατόρθωσαν να καταλάβουν και τα υψώματα των Μαρασίων. Σύντομα μπόρεσαν να καταλάβουν και το Καραγάτς. Απέβλεπαν να απομονώσουν την Αδριανούπολη.

Στα πρόθυρα της Αδριανούπολης γίνονταν σφοδρές μάχες από τα μέσα του Οκτωβρίου. Η συνολική εξωτερική οχύρωση της Αδριανούπολης είχε κυκλικό σχήμα.

Τα Στενά των Δαρδανελίων και του Βοσπόρου, στο μύθο, στην ιστορία και στη διεθνή διπλωματία

*Αριστερά τα Στενά των Δαρδανελίων και δεξιά ο Βόσπορος.

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Τα Στενά των Δαρδανελίων και του Βοσπόρου, είναι ένα από τα στρατηγικότερα σημεία της Ανατολικής Μεσογείου και αποτελούν μείζονος σημασίας πλεονέκτημα για την χώρα που τα κατέχει και εν προκειμένω την Τουρκία, που της επιτρέπουν να κάνει τα γνωστά «Ανατολίτικα παζάρια» και να επιτυγχάνει, όταν διατυπώνει απαιτήσεις ή διενεργεί εκβιασμούς, σε διεθνές επίπεδο. Τα Στενά έχουν παίξει πρωτεύοντα στρατηγικό ρόλο στην ιστορία και για μακρό διάστημα. Η ιστορία αυτών των Στενών χάνεται στα βάθη της ιστορίας, εμπλέκεται σε πολέμους και πρωταγωνιστεί στα αέναα παιχνίδια της διπλωματίας.

               Οι απαρχές της ιστορίας των Στενών, βρίσκονται στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία με τους μύθους του Φρίξου και της Έλλης, του Τρωικού Πολέμου και της Αργοναυτικής Εκστρατείας του Ιάσονα. Μέσα από τα περιβλήματα των μύθων, βρίσκεται πάντα η ουσία, που στην περίπτωσή μας, είναι η αναζήτηση των πλούσιων αγαθών, τα οποία παράγουν οι χώρες του Ευξείνου Πόντου, που είναι γνωστός ως Μαύρη Θάλασσα. Αλλά πέραν της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας, τα Στενά δεν έπαψαν ποτέ να προκαλούν το ενδιαφέρον όλων και κατά τους ιστορικούς χρόνους. Το 608-606 π.Χ. οι Αθηναίοι πολέμησαν με τους Μυτιληναίους για τον έλεγχο των Στενών, προκειμένου να μεταφέρουν σιτηρά από τα λιμάνια του Πόντου. Οι ίδιοι κατά τη διάρκεια της γνωστής κραταιάς Αθηναϊκής Ηγεμονίας, είχαν επιβάλει τον λεγόμενο «Ελλησπόντιο φόρο» κατά τον 5^ο π.Χ. αιώνα.

Την άνοιξη του 341 π.Χ. ο Φίλιππος απειλούσε το Βυζάντιο και επειδή οι βόρειες ακτές του Ευξείνου  ήταν οι σιτοβολώνες της Ελλάδας, οι Αθηναίοι παρά το γεγονός ότι δεν συμπαθούσαν τους Βυζάντιους, επινοούσαν τρόπους για να εμποδίσουν το Φίλιππο θα δεσπόσει στον είσπλουν του Ευξείνου, δηλαδή στο Βόσπορο.

Ξεχασμένες κρίσιμες στιγμές της Αθήνας- Λιθοβολούσαν τα σπίτια πολιτικών αρχηγών

*Ο πρωθυπουργός Αλέξανδρος Κουμουνδούρος και οι υπουργοί του Χαρίλαος Τρικούπης και Θεόδωρος Δηλιγιάννης, το 1878 

                                         

 Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

               Δραματικά διλήμματα αντιμετώπισε η Ελλάδα κατά τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1877-1878 και ειδικά όταν φάνηκε ότι οι Ρώσοι υπερίσχυαν σε όλα τα μέτωπα και οι Τούρκοι υποχωρούσαν. Στην Ελλάδα της Μελούνας, σχηματίσθηκαν δύο τάσεις. Η μία υπέρ της συμμετοχής μας στον πόλεμο στο πλευρό των Ρώσων και η άλλη υπέρ της αυτοσυγκράτησης γιατί θεωρούσαν ότι η χώρα δεν ήταν έτοιμη να πάρει μέρος σε ένα πόλεμο.

               Μεγαλύτερες ελπίδες όμως έτρεφαν οι Έλληνες των αλύτρωτων περιοχών, που έβλεπαν να ηττάται η Οθωμανική Αυτοκρατορία και οι ίδιοι πίστευαν ότι θα τους δοθεί η πολυπόθητη ελευθερία από ένα χριστιανικό έθνος, όπως οι Ρώσοι. Τελικά και αυτοί διαψεύσθηκαν οικτρά, ειδικά οι Έλληνες γιατί οι Ρώσοι προώθησαν τους Βουλγάρους, δημιούργησαν μια Μεγάλη Βουλγαρία από τον Εύξεινο Πόντο έως την Αδριατική. Το τερατούργημα των Ρώσων δεν κράτησε πολύ γιατί το Συνέδριο του Βερολίνου το καλοκαίρι του 1878 ανέτρεψε τις αποφάσεις των Ρώσων. Αυτά όμως είναι μια άλλη ιστορία.

               Σήμερα θα δούμε την άγρια κατάσταση που επικράτησε στην Αθήνα, όταν έφτασαν τα άσχημα μαντάτα, μετά την ανακωχή που δέχθηκαν οι Τούρκοι με τους όρους που επέβαλαν οι Ρώσοι και κυρίως μετά την κατάληψη και της Αδριανούπολης, που άνοιγε το δρόμο για να μπουν οι Ρώσοι ενδεχομένως και μέσα στην Κωνσταντινούπολη.

Στην Αθήνα, υπήρχε συναντίληψη όλων των κομμάτων, ότι η Ελλάδα είχε δική της εθνική αποστολή «ως πυρήν και πρόδρομος της εν τω πληρώματι του χρόνου συμπήξεως άπαντος του Ελληνισμού εν κράτει ελευθέρω» όπως είχε γράψει χαρακτηριστικά στην εφημερίδα «Ώρα» ο Χαρίλαος Τρικούπης από τις 2 Ιουλίου 1876.

               Υπήρχαν όμως οι εγγενείς δυσχέρειες που αντιμετώπιζε το μικρό Ελληνικό βασίλειο. Όπως είχε αποδείξει από το 1866 και η Επανάσταση της Κρήτης, οι οργανωτικές, οικονομικές και στρατιωτικές δυνατότητες της Ελλάδας, επέβαλαν μεγάλη αυτοσυγκράτηση, γιατί η χώρα δεν ήταν ετοιμοπόλεμη. Έτσι, πολλοί πολιτικοί της εποχής εκείνης θεωρούσαν ότι έπρεπε να αξιοποιηθούν υπέρ της Ελλάδας, πρωτίστως οι υπολογισμοί τους οποίους έκαναν οι Μεγάλες Δυνάμεις, οι οποίες έβλεπαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία ως τον «Μεγάλο Ασθενή», που ήθελαν να «διαμοιράσουν τα ιμάτιά του» χωρίς όμως καμιά Μεγάλη Δύναμη να επιχειρήσει να καταλάβει για λογαριασμό της τα Στενά των Δαρδανελίων και την ίδια Κωνσταντινούπολη. Άσχετα από τις σκέψεις που έκαναν οι ηγεσίες των ελληνικών κομμάτων, με αφορμή των Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1877, η κοινή γνώμη παρουσίαζε μια διαρκώς αυξανόμενη εθνικιστική διέγερση, για κήρυξη πολέμου κατά της Τουρκίας. Για το λόγο αυτό σημειώθηκαν πολλά και μεγάλα συλλαλητήρια με τη συμμετοχή του Πανεπιστημίου, της Εκκλησίας και την ανοχή των κυβερνήσεων και το 1877 και το 1878.

Οι αντάρτες στα βουνά και οι διεθνείς μετωπικές επιτροπές βοήθειας

*Η εφημερίδα "Ελευθερία" των Αθηνών για το συνέδριο των Παρισίων για βοήθεια στους αντάρτες

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Η απροθυμία της ΕΣΣΔ και των κρατών- δορυφόρων της να αναγνωρίσουν την λεγόμενη Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση, που δημιούργησαν οι αντάρτες στα βουνά, μαχόμενοι εναντίον της νόμιμης κυβέρνηση της Αθήνας, οδήγησε το ΚΚΕ να στραφεί προς τις διάφορες μετωπικές κομμουνιστικές ή φιλοκομμουνιστικές οργανώσεις διαφόρων χωρών.

               Σχετική επιτυχία σημείωσε η προσπάθεια των ανταρτών στη Γαλλία, όπου υπήρχαν πολλοί διανοούμενοι, διατεθειμένοι να δώσουν βοήθεια. 

Μια Διεθνής Επιτροπή Συντονισμού για τη βοήθεια στους κομμουνιστές αντάρτες της Ελλάδας, δημιουργήθηκε το 1948 με έδρα το Παρίσι, για να παρέχει ένα οργανωτικό κέντρο για τις ομάδες που εκπροσωπούνταν στην Επιτροπή και ασχολούνταν με την προώθηση παντός είδους βοήθειας όπως χρήματα, τρόφιμα, ιματισμός, φάρμακα κ.ά. προφανώς πλην πολεμικού υλικού, που το είχαν αναλάβει κράτη, που ανήκαν στο λεγόμενο Παραπέτασμα. 

Την άνοιξη του 1948 διάφορες επιμέρους «Επιτροπές Βοήθειας» που είχαν οργανωθεί στην Ανατολική και Δυτική Ευρώπη, τους τελευταίους μήνες, συσσωματώθηκαν μέσω μιας Διεθνούς Συντονιστικής Επιτροπής, που είχε δημιουργηθεί στο Παρίσι. Η επιτροπή αυτή οργάνωσε Συνέδριο για την «Βοήθεια στη Δημοκρατική Ελλάδα» στις 10 και  11 Απριλίου 1948.

Αυτές οι οργανώσεις υποτίθεται ότι είχαν κύρια αποστολή μόνο, την παροχή ανακούφισης (φαγητό, ρουχισμό, ιατρικές προμήθειες) στους Έλληνες αντάρτες, και παρόλο που είναι ξεκάθαρο ότι το κύριο έργο τους βρίσκονταν στα συμβατικά πεδία της παροχής δημόσιας βοήθειας και άσκησης προπαγάνδας, υπέκρυπταν και πολιτικούς σκοπούς, περίπου όπως και στην περίπτωση των οργανώσεων που ιδρύθηκαν το 1936, για να βοηθήσουν τους Ισπανούς Δημοκρατικούς, στον Ισπανικό Εμφύλιο, εναντίον  του δικτάτορα Φράνκο.

Στους σκοπούς τους περιλαμβάνονταν επίσης στόχοι, όπως η στρατολόγηση εθελοντών και η διοχέτευση χρηματικών κεφαλαίων προς το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Πριν από το Διεθνές Συνέδριο για τους αντάρτες, σχηματίστηκε μια σειρά επιτροπών- σφραγίδων στην Ανατολική και Δυτική Ευρώπη, όπως εκτιμούσαν οι μυστικές υπηρεσίες δημοκρατικών χωρών και κυρίως οι αμερικανικές.

Ο ανταρτοπόλεμος με αμερικανική θεώρηση

*Ο αρχιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος και ο Αμερικανός στρατηγός Βαν Φλήτ

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

               Ο ανταρτοπόλεμος των ετών 1946-1949, υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα πλήγματα στην πορεία της Ελλάδας προς την ανάπτυξη, την ευημερία και την πρόοδο στον μεταπολεμικό κόσμο, που τον ακολουθούσαν ανεμπόδιστα τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Τελικά στα κρίσιμα εκείνα χρόνια, σημαντικά στηρίγματα της Ελλάδας- έστω και με ορισμένες υποχωρήσεις- αποδείχτηκαν το δόγμα Τρούμαν και το σχέδιο Μάρσαλ.

               Το Δόγμα Τρούμαν, όπως παρέμεινε γνωστό, ήταν η πολιτική που διατύπωσε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρυ Τρούμαν στην ιστορική ομιλία του, που εκφώνησε στις 12 Μαρτίου 1947, στο Κογκρέσσο, διακηρύσσοντας ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, θα υποστήριζαν Ελλάδα και Τουρκία με οικονομικά προγράμματα και στρατιωτικά, για να αποτραπεί η υπαγωγή τους στη Σοβιετική σφαίρα επιρροής.

               Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν η απόφαση της οικονομικής ενίσχυσης κρατών της Ευρώπης, μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και της αντίληψης των Αμερικανών, ότι η επικράτηση του κομμουνισμού θα αποτελούσε κίνδυνο για τα στρατηγικά συμφέροντα και των Ηνωμένων Πολιτειών. Πήρε το όνομά του από τον τότε υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ Τζορτζ Μάρσαλ, που είχε αναλάβει την υλοποίησή του.

Δόγμα Τρούμαν και σχέδιο Μάρσαλ, επέτρεπαν τις αμερικανικές παρεμβατικές κινήσεις στα ελληνικά πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά πράγματα. Τον Νοέμβριο του 1948 επανεξελέγη Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Χάρυ Τρούμαν, γεγονός που επιβεβαίωνε ότι η υπερδύναμη, δεν θα εγκατέλειπε την Ελλάδα.

               Η παρουσία των Αμερικανών στα ελληνικά πράγματα, έγινε δυνατή, όταν οι Βρετανοί, αντιμετωπίζοντας τεράστια οικονομικά προβλήματα λόγω του μεγάλου Πολέμου, αποφάσισαν να αποσυρθούν από την Ελλάδα, την οποία στήριζαν αποφασιστικά, επί αρκετά χρόνια.

               Ήρθαν τότε στην Ελλάδα στρατιωτικοί και οικονομικοί σύμβουλοι, που άρχισαν αμέσως να μελετούν την κατάσταση, ενώ η χώρα μας έδινε σκληρό αγώνα πολεμώντας τους κομμουνιστές αντάρτες.

               Πώς έβλεπαν οι Αμερικανοί την καθημαγμένη Ελλάδα, που συνέχισε να πολεμά, όταν τα άλλα κράτη της Ευρώπης απολάμβαναν τα αγαθά της ελευθερίας;

               Στα Εθνικά Αρχεία των ΗΠΑ, έχουν διασωθεί αναφορές διπλωματών, οικονομικών, και στρατιωτικών συμβούλων, αλλά και μυστικών πρακτόρων, που δίνουν ανάγλυφη εικόνα μιας Ελλάδας, που αντιμετώπιζε πολεμική εσωτερική απειλή με τους αντάρτες του ΚΚΕ, που τους στήριζαν άμεσα τρία γειτονικά κράτη τουλάχιστον και έδινε εικόνα οικονομικής επιβίωσης. Φτώχεια και τρόμος επικρατούσαν παντού.